Chance
Paring: doojun x yoseob
Genre: AU, one shot
Rate: PG
Author: khanunys
A\N: -
#knysfic
Even though I’m
letting go right now, I’m letting go of you, even though everything has stopped.
I believe that the
broken clock will move again.
(12:30 –
Beast)
ใครหลายคนได้กล่าวเอาไว้ว่า
ในวันหนึ่งหากได้จบความสัมพันธ์กับใครบางคนไปแล้ว มันก็ยากที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
ครั้งหนึ่งเขาเคยเชื่อกับคำพูดคำนั้น
ทว่าในวันหนึ่ง
เมื่อโชคชะตาได้เหวี่ยงเขาและใครคนนั้นให้กลับมาพบกันอีกครั้ง
มันได้กลายเป็นเรื่องราวเรื่องใหม่ที่ถูกเขียนขึ้นอีกครั้ง
เป็นเหมือนกับนาฬิกาที่ครั้งหนึ่งมันเคยตายไปแต่แล้วมันกลับเดินได้อีกครั้ง
.
.
.
ร่างเล็กของชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินอย่างเหม่อลอยไปตามทางเดินภายในสวนสาธารณะ
หูฟังสีขาวถูกเสียบเอาไว้ที่หูของเจ้าตัว
รอยยิ้มบางเบาบนใบหน้าบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่า
ยังโยซอบกำลังตกอยู่ในห้วงของเสียงเพลง เจ้าของใบหน้าน่ารักหันไปแย้มรอยยิ้มให้กับเด็กๆที่กำลังวิ่งเล่นไปมาจนมาชนเขาอย่างไม่ถือสา
ก่อนที่จะก้าวเดินต่อไป
“อ๊ะ
ขอโทษครับ” คนตัวเล็กค้อมศีรษะให้กับคนที่บังเอิญชนอย่างมีมารยาท
โดยไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมองคู่กรณี โยซอบก้าวขาเพื่อจะเดินต่อไปข้างหน้า
หากแต่แรงรั้งที่ต้นแขนก็ทำให้เขาต้องหยุดเดิน ดวงตาสีน้ำตาลค่อยๆมองไล่จากมือที่จับแขนของเขาอยู่จนไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเจ้าของมือนั้น
“ดูจุน...”
เสียงแผ่วเบาที่หลุดรอดออกจากริมฝีปากนั้นเบายิ่งกว่าเสียงกระซิบด้วยซ้ำ
แต่ถึงกระนั้นเจ้าของชื่อก็ยังคงแย้มยิ้มออกมาให้กับท่าทางที่เต็มไปด้วยความตกใจของคนตัวเล็ก
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”
เสียงทุ้มที่เคยคุ้นหูนั้นก็ยังคงเป็นเหมือนกับในวันวาน โยซอบคิด
แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
หรือจะพูดให้ถูกก็คือเขาไม่รู้ว่าเขาควรจะพูดอะไรออกไปต่างหาก
“ก็คงใช่”
สุดท้ายแล้วยังโยซอบก็จำต้องพึมพำออกไปเบาๆ คนตัวเล็กเฝ้าภาวนาอยู่ในใจว่า
ขอใก้ยุนดูจุนปล่อยมือออกจากต้นแขนของเขาเสียที เลิกชวนเขาคุยเสียที
“ว่างหรือเปล่า”
ดูจุนถาม “ไปดื่มกาแฟเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”
ยังโยซอบตั้งใจเอาไว้เป็นอย่างมากว่าจะตอบปฏิเสธ
หากแต่สุดท้ายแล้ว คำตอบของเขากลับกลายเป็น...
“อื้ม ไปสิ”
ยังโยซอบไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะเป็นคนที่มั่นคงกับใจของตัวเองได้ขนาดนี้
ถึงแม้เขาจะเฝ้าคิดว่ามันไม่สมควร หรือเขาควรจะต่อว่าดูจุน
พยายามที่จะผลักไสอีกคนให้ไปไกลๆ
แต่สุดท้ายแล้วเขากลับเลือกทำตามความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ลึกๆภายในหัวใจของตัวเองเสียอย่างนั้น
“ไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะ”
คนหน้าหล่อที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ด้วยท่าทีที่แสนผ่อนคลาย
ต่างจากยังโยซอบที่ทำได้เพียงแค่ก้มมองมือของตัวเองเท่านั้น
“อือ ก็ใช่”
“ดูท่าแล้วนายไม่ค่อยอยากจะมากับฉันสักเท่าไหร่นะ”
น้ำเสียงที่เจือความผิดหวังเล็กน้อยของดูจุนทำให้โยซอบต้องเงยหน้าขึ้นมามอง
คนตัวเล็กส่ายหน้าไปมาเป็นการรปฏิเสธคำพูดของอีกคนในทันที
เขาจะบอกดูจุนอย่างไรดี
ว่าแค่ได้เห็นหน้าของอีกฝ่ายแม้เพียงแค่เสี้ยวเดียว
หัวใจของเขามันก็เต้นแรงจนแทบทะลุออกมานอกอก คำพูดพร่ำรำพันมากมายที่เคยเผลอคิดเอาไว้ก็เช่นกัน
โยซอบเกือบจะหลุดพูดมันออกไป ทั้งๆที่เขาไม่มีสิทธิ์
“ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ”
เสียงทุ้มนุ่มหูของยุนดูจุนดังขึ้นอีกครั้ง
และประโยคนั้นก็ทำให้คนฟังต้องเบิกตาด้วยความตกใจ “จริงๆนะโยซอบ
ทั้งๆที่เราเลิกกันไปตั้งนานแล้ว แต่ฉันก็ยังคิดถึงนาย”
“อย่าพูดล้อเล่นเลยน่า”
โยซอบว่าพลางโบกมือปัดไปปัดมา
คนตัวเล็กหัวเราะเบาๆเป็นการบอกว่าเขาไม่ค่อยเชื่อในคำพูดของอีกคนเท่าไรนัก
ทั้งๆที่ความจริงแล้ว หัวใจของเขามันเต้นแรงด้วยความดีใจจนเขารู้สึกกลัว
...กลัวว่าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามจะได้ยิน
“ฉันพูดจริงๆนะ”
ดูจุนย้ำ
ทั้งน้ำเสียงและแววตาดูหนักแน่นจนมือที่กำลังหยิบแก้วกาแฟของโยซอบต้องหยุดนิ่ง “ตั้งแต่เราเลิกกันไป
ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะไม่คิดถึงนาย”
“แต่เรื่องของเรามันจบไปแล้วนะ...”
โยซอบพูด “นายเป็นคนทำให้มันจบเอง แล้วตอนนี้ทำไมถึงพูดแบบนี้”
“ฉันก็แค่....”
ดูจุนพยายามที่จะพูด
“พอเถอะดูจุน”
คนตัวเล็กพูดขัดขึ้น ก่อนที่โยซอบจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมาสะพาย
“ฉันไม่อยากจะเจ็บปวดเหมือนในวันนั้นอีกแล้ว นายคงไม่รู้ว่าแผลที่นายทิ้งไว้ให้ฉัน
มันทั้งใหญ่และเจ็บปวด”
ยังโยซอบวาดรอยยิ้มอ่อนๆขึ้นบนใบหน้า
ก่อนจะพูดทิ้งท้าย “”นาฬิกาที่มันตายไปแล้วถึงแม้ว่าวันหนึ่งมันจะกลับมาเดินได้
แต่นาฬิกาของเรามันยังไม่สามารถเดินได้อีกครั้งหรอกนะ”
คนตัวเล็กก้าวเท้าเดินออกไปได้ไม่ไกลเท่าไรนัก
เพราะร่างสูงของยุนดูจุนที่เดินมาหยุดอยู่ด้านหน้า
ก่อนที่อีกฝ่ายจะโอบกอดร่างของเขาเอาไว้ในอ้อมแขน จนโยซอบต้องร้องไห้ออกมา
เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาคิดถึงอ้อมกอดของดูจุนมากขนาดไหน
“ฉันรู้ว่านายยังไม่พร้อม”
เสียงกระซิบนั้นฝังลึกลงไปภายในหัวใจของเขา “แต่ขอเถอะนะ ขอโอกาสให้ฉันอีกสักครั้ง
ขอให้ฉันได้เป็นคนซ่อมนาฬิกาเรือนนั้นเพื่อให้เวลาของเราได้เริ่มเดินอีกครั้งเถอะนะ”
ยังโยซอบคิดมาตลอดว่าเขาเป็นคนใจแข็ง
แต่มันคงไม่ใช่กับเรื่องของยุนดูจุน
เพราะคำตอบที่เขามอบให้กับอีกคน
คือการพยักหน้า
End.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น