Untitled
Pairing:
Leesungyeol x Yangyoseob
Genre: AU,
fluff
Author:
khanunys
A\N: นี่มันยอลซอบที่ฉันปลูกเองเชียวนะ!
// ไม่มีชื่อแปลว่าไม่มีชื่อเพราะคิดชื่อไม่ออก orz
เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่
แต่ทุกครั้งที่หันไปเจอหัวใจของเขามันก็พองโตขึ้นทุกที
อีซองยอลไม่ใช่คนที่ดีเด่ด้านใดด้านกนึ่งจนสามารถเรียกได้ว่าเก่ง
หรือมีความสามารถในด้านนั้น แต่สิ่งที่เขามั่นใจคือเขามีความพยายามไม่แพ้ใคร
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาต้องมาอยู่ในฐานะนักร้องอย่างจัดพลัดจับผลูแบบนี้
เขาไม่ได้ร้องเพลงเก่งเหมือนพี่ซองกยู ไม่ได้เสียงดีแบบอูฮยอน
ไม่ได้อรพเก่งแบบพี่ดงอู ไม่ได้เต้นเก่งแบบโฮวอน หน้าตาก็ไม่ได้ดีเทียบดท่ามยองซู
แล้วก็ไม่ได้น่ารักเท่าซองจง นั่นคือสิ่งที่ซองยอลคิดมาตลอด
ซองยอลก็แค่คนธรรมดาที่บังเอิญได้มายืนอยู่ที่จุดนี้
แต่เพราะเขาเป็นนักร้อง
พอมีท่อนร้องน้อยหรือร้องไม่เพราะก็มักจะโดนโจมตีอยู่เสมอ จนกระทั่งวันหนึ่ง...
“วันนี้ร้องเพลงไม่เพราะวันหน้าก็ร้องเพราะได้นี่”
เสียงใสๆของเจ้าของรอยยิ้มน่ารักดังขึ้นในวันหนึ่งที่เขามาทำการแสดงที่รายการเพลง
ซองยอลรู้จักคนคนนี้ทั้งจากผลงานและจากพี่ซองกยูและอูฮยอนที่มีเพื่อนสนิทอยู่วงเดียวกับยังโยซอบคนนี้
“รุ่นพี่...”
ซองยอลไม่รู้จะพูดอะไรจึงพูดออกไปแค่นั้น
“สู้ๆนะ เนื้อเสียงนายดีอยู่แล้ว
ฝึกอีกหน่อยก็เก่งแล้วล่ะ”
รุ่นพี่โยซอบพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแล้วตบมือลงบนไหล่เขาเป็นการให้กำลังใจ
นับจากวันนี้ อีซองยอลก็ฮึดสู้ขึ้นมา
เขาใช้เวลาทั้งหมดที่ไม่มีงานไปเรียนร้องเพลงเพิ่มเติม ฝึกร้องเพลงเดิมซ้ำๆ
พัฒนาตัวเองในทุกๆด้านจนถึงวันคัมแบ็ค
ซองยอลกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆหลังจากที่เช็คดูแล้วเห็นว่าวงของรุ่นพี่คนนั้นยังไม่มีกำหนดการคัมแบ็คทั้งๆที่โดยปกติแล้วพวกเขามักจะคัมแบ็คใกล้ๆกันตลอดแท้ๆ
หากแต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน
ข่าวการคัมแบ็คของวงรุ่นพี่ก็เริ่มกระจายวงกว้างออกมาจนซองยอลรู้ข่าว
ชายหนุ่มตัวสูงเฝ้ารอผลงานที่กำลังจะถูกปล่อยออกมาของรุ่นพี่อย่างใจจดใจจ่อ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งรอวันที่จะได้ยืนอยู่บนเวทีเดียวกันกับเขาคนนั้น
แล้ววันนั้นก็มาถึง
เพลงของวงที่รุ่นพี่โยซอบสังกัดอยู่ชนะในรายการเพลงในตอนที่พวกเขากำลังจะลาเวทีสำหรับปีนี้ไป
ตอนอยู่บนเวทีซองยอลทำเพียงแค่โค้งให้และไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น
“ยินดีด้วยนะครับรุ่นพี่”
คนตัวสูงพูดขึ้นอย่างนอบน้อมหลังจากที่ลงจากเวทีมาแล้ว
“อื้อ ขอบใจมากนะ” ยังโยซอบหันมาส่งยิ้มน่ารักให้กับเขาพร้อมกับพูดเสียงใสเหมือนเดิม
“ครับ” ซองยอลตอบกลับไป
ในใจก็หวังว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะพูดอะไรต่ออีกสักนิด
เพราะถ้าหากจะให้เขาหาเรื่องมาพูดก่อน ซองยอลก็คงไม่รู้ว่าเขาควรพูดอะไร
“จริงสิ!”
โยซอบร้องขึ้นเสียงดังราวกับคิดอะไรได้ “นายร้องเพลงเก่งขึ้นนะ”
คำชมสั้นๆพร้อมกับรอยยิ้มที่จริงใจ
แต่มันกลับกลายเป็นแรงผลักดันให้เขามุ่งมุ่นที่จะพัฒนาตัวเองให้มากยิ่งๆขึ้นไป
ซองยอลไม่รู้ว่าในตอนนี้ความรู้สึกของเขามันหยุดอยู่ที่ตรงไหน
แต่เขารู้สึกดีเหลือเกินกับการได้รับรอยยิ้มและคำพูดให้กำลังใจเหล่านั้น
และเพราะเขาคนนั้น อีซองยอลคนนี้จึงไม่คิดจะละความพยายาม
end.
