[OS] Untitled ✲ Sungyeol/Yoseob

Untitled

Pairing: Leesungyeol x Yangyoseob

Genre: AU, fluff

Author: khanunys

A\N: นี่มันยอลซอบที่ฉันปลูกเองเชียวนะ! // ไม่มีชื่อแปลว่าไม่มีชื่อเพราะคิดชื่อไม่ออก orz

✲

เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่

แต่ทุกครั้งที่หันไปเจอหัวใจของเขามันก็พองโตขึ้นทุกที

อีซองยอลไม่ใช่คนที่ดีเด่ด้านใดด้านกนึ่งจนสามารถเรียกได้ว่าเก่ง หรือมีความสามารถในด้านนั้น แต่สิ่งที่เขามั่นใจคือเขามีความพยายามไม่แพ้ใคร โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาต้องมาอยู่ในฐานะนักร้องอย่างจัดพลัดจับผลูแบบนี้ เขาไม่ได้ร้องเพลงเก่งเหมือนพี่ซองกยู ไม่ได้เสียงดีแบบอูฮยอน ไม่ได้อรพเก่งแบบพี่ดงอู ไม่ได้เต้นเก่งแบบโฮวอน หน้าตาก็ไม่ได้ดีเทียบดท่ามยองซู แล้วก็ไม่ได้น่ารักเท่าซองจง นั่นคือสิ่งที่ซองยอลคิดมาตลอด

ซองยอลก็แค่คนธรรมดาที่บังเอิญได้มายืนอยู่ที่จุดนี้

แต่เพราะเขาเป็นนักร้อง พอมีท่อนร้องน้อยหรือร้องไม่เพราะก็มักจะโดนโจมตีอยู่เสมอ จนกระทั่งวันหนึ่ง...

“วันนี้ร้องเพลงไม่เพราะวันหน้าก็ร้องเพราะได้นี่” เสียงใสๆของเจ้าของรอยยิ้มน่ารักดังขึ้นในวันหนึ่งที่เขามาทำการแสดงที่รายการเพลง ซองยอลรู้จักคนคนนี้ทั้งจากผลงานและจากพี่ซองกยูและอูฮยอนที่มีเพื่อนสนิทอยู่วงเดียวกับยังโยซอบคนนี้

“รุ่นพี่...” ซองยอลไม่รู้จะพูดอะไรจึงพูดออกไปแค่นั้น

“สู้ๆนะ เนื้อเสียงนายดีอยู่แล้ว ฝึกอีกหน่อยก็เก่งแล้วล่ะ” รุ่นพี่โยซอบพูดด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มแล้วตบมือลงบนไหล่เขาเป็นการให้กำลังใจ

นับจากวันนี้ อีซองยอลก็ฮึดสู้ขึ้นมา เขาใช้เวลาทั้งหมดที่ไม่มีงานไปเรียนร้องเพลงเพิ่มเติม ฝึกร้องเพลงเดิมซ้ำๆ พัฒนาตัวเองในทุกๆด้านจนถึงวันคัมแบ็ค ซองยอลกัดริมฝีปากตัวเองเบาๆหลังจากที่เช็คดูแล้วเห็นว่าวงของรุ่นพี่คนนั้นยังไม่มีกำหนดการคัมแบ็คทั้งๆที่โดยปกติแล้วพวกเขามักจะคัมแบ็คใกล้ๆกันตลอดแท้ๆ

หากแต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วัน ข่าวการคัมแบ็คของวงรุ่นพี่ก็เริ่มกระจายวงกว้างออกมาจนซองยอลรู้ข่าว ชายหนุ่มตัวสูงเฝ้ารอผลงานที่กำลังจะถูกปล่อยออกมาของรุ่นพี่อย่างใจจดใจจ่อ โดยเฉพาะอย่างยิ่งรอวันที่จะได้ยืนอยู่บนเวทีเดียวกันกับเขาคนนั้น

แล้ววันนั้นก็มาถึง

เพลงของวงที่รุ่นพี่โยซอบสังกัดอยู่ชนะในรายการเพลงในตอนที่พวกเขากำลังจะลาเวทีสำหรับปีนี้ไป ตอนอยู่บนเวทีซองยอลทำเพียงแค่โค้งให้และไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น

“ยินดีด้วยนะครับรุ่นพี่” คนตัวสูงพูดขึ้นอย่างนอบน้อมหลังจากที่ลงจากเวทีมาแล้ว

“อื้อ ขอบใจมากนะ” ยังโยซอบหันมาส่งยิ้มน่ารักให้กับเขาพร้อมกับพูดเสียงใสเหมือนเดิม

“ครับ” ซองยอลตอบกลับไป ในใจก็หวังว่าคนตัวเล็กตรงหน้าจะพูดอะไรต่ออีกสักนิด เพราะถ้าหากจะให้เขาหาเรื่องมาพูดก่อน ซองยอลก็คงไม่รู้ว่าเขาควรพูดอะไร

“จริงสิ!” โยซอบร้องขึ้นเสียงดังราวกับคิดอะไรได้ “นายร้องเพลงเก่งขึ้นนะ”

คำชมสั้นๆพร้อมกับรอยยิ้มที่จริงใจ แต่มันกลับกลายเป็นแรงผลักดันให้เขามุ่งมุ่นที่จะพัฒนาตัวเองให้มากยิ่งๆขึ้นไป

ซองยอลไม่รู้ว่าในตอนนี้ความรู้สึกของเขามันหยุดอยู่ที่ตรงไหน แต่เขารู้สึกดีเหลือเกินกับการได้รับรอยยิ้มและคำพูดให้กำลังใจเหล่านั้น และเพราะเขาคนนั้น อีซองยอลคนนี้จึงไม่คิดจะละความพยายาม

end.