[OS] Back ✱ myungyeol

Back

Pairing: Kimmyungsoo x Leesungyeol

Genre: AU, One-shot, Drama

Rating: PG

Author: khanunys

A\N: - อ่านจบแล้วบอกเราด้วยนะว่ารู้เรื่องไหม 555555555
- ฟิคชื่อ back แต่เพลงประกอบฟิคคือ back to December นะจะบอกให้
- ถ้าโอเคกับการสกรีมผ่านทวิตเตอร์ #knysfic สำหรับฟิคสั้นๆแบบนี้ทุกเรื่อง อัพฟิคก็จะติดแท็กนี้นะ

Someone said that 'time changes, things change'

Yes, that's right. But one thing I never know is why I never change.

I always think of you, miss you, and, yes, love you.

If I can turn back to that time, I'll never let you go.

- B A C K -

ฤดูหนาวได้กลับมาเยือนอีกครั้งแล้ว

ดวงตาคู่สวยที่จ้องมองไปยังปฏิทินตั้งโต๊ะที่ว่างอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลเริ่มเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เมื่อความทรงจำครั้งเก่าได้หวนกลับมาอีกครั้ง ความทรงจำที่นำพาความเจ็บปวดกลับมาได้ทุกครั้ง

.

.

.

“ฉันรักนายนะ อย่าทำแบบนี้เลยได้ไหม”

“ฉันยังมองไม่เห็นสิ่งที่จะเป็นไปได้เลยนะ คิมมยองซู... ถ้าเราเลิกจะจบความสัมพันธ์ของพวกเราตั้งแต่ตอนนี้มันคงจะดีกว่า”

.

.

.

ทั้งๆที่เขาเป็นคนพูดคำคำนั้นออกไป ทั้งๆที่คำพูดเหล่านั้นมันหลุดออกจากปากของอีซองยอลแท้ๆ แต่ทำไมเขาถึงได้เจ็บปวดทุกครั้งที่เขาคิดถึงความทรงจำในครั้งนั้น และคิดถึงคนคนเดียวในความทรงจำและหัวใจ

คิมมยองซู

- B A C K -

ขาเรียวยาวก้าวเดินไปตามเส้นทางที่ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวสะอาดตา ดวงตากลมสวยที่ฉายแววเศร้าสร้อยนั้นทำให้บรรยากาศรอบข้างดูหม่นหมองไปหมด คนหน้าหวานได้แต่ถอนหายใจออกมาเพื่อระบายความอึดอัดภายในหัวใจ ในขณะที่ขาทั้งสองข้างก็ยังคงทำหน้าที่ของมัน คือการก้าวเดินต่อไปตามเส้นทางที่ยังไม่อาจมองเห็นปลายทางนี้

ชั่ววูบหนึ่ง อีซองยอลได้ภาวนากับเกล็ดหิมะที่กำลังร่วงหล่นจากท้องฟ้าทีละน้อยอย่างมีความหวังว่าขอให้เขาได้ย้อนเวลากลับไปในช่วงนี้ของเมื่อหลายปีที่แล้วเพื่อแก้ไขความผิดพลาดต่างๆที่เขาได้ทำลงไปกับมยองซู หรือไม่ก็ขอให้ซองยอลได้มีโอหาสได้พบเจอกับเจ้าของหัวใจของเขาอีกสักครั้งก็ยังดี

คนหน้าหวานถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่จนเห็นเป็นควันสีขาวจางอยู่ด้านหน้า ก่อนที่ซองยอลจะตัดสินเลี้ยวเข้าไปยังร้านกาแฟเล็กๆที่อยู่ริมทางเพราะหิมะที่เริ่มโปรยปรายหนักขึ้นนั้นกลายเป็นอุปสรรคกับการเดินเล่นของซองยอลไปเสียแล้ว ชายหนุ่มก้าวเท้าตรงไปยังเคาน์เตอร์ก่อนจะเอ่ยสั่งเมนูโปรดของตนเองด้วยความคุ้นชิน จากนั้นจึงค่อยให้มาให้ความสนใจการเลือกจับจองที่นั่ง

ในวินาทีที่อีซองยอลหมุนตัวหันหลังให้กับเคาน์เตอร์ ทันทีที่ดวงตากลมโตสบเข้ากับนัยน์ตาสีรัตติกาลดำขลับของใครคนหนึ่ง ในยามที่ใบหน้าหล่อเหลานั้นฉายชัดอยู่ในม่านตาของอีซองยอล ในวินาทีนั้นเองเขาก็ได้รับรู้ว่าเวลาที่เหมือนหยุดเดินนั้นเป็นเช่นไร

ขายาวทั้งสองข้างค่อยๆก้าวเดินตรงไปยังโต๊ะที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ที่เขายืนอยู่ก่อนกน้านี้เท่าไรด้วยหัวใจที่กำลังสั่นสะท้าน ดวงตาทั้งสองข้างแห้งผากทั้งๆที่อีซองยอลนั้นรู้สึกอยากจะร่ำไห้นับตั้งแต่วินาทีที่ได้เห็นใบหน้าของคนคนเดียวที่ยังคงติดตรึงอยู่ในหัวใจของเขาเอง

คิมมยองซูนั้นดูราวกับว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเท่าไรนัก ซองยอลคิด

แล้วซองยอลก็คิดต่อไปอีกว่า มยองซูจะรู้บ้างไหมว่าอีซองยอลคนนี้ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย...แม้แต่นิดเดียว

“ขอนั่งด้วยคนได้หรือเปล่า” คนหน้าหวานไม่รู้ว่าในตอนที่เขาพูดประโยคนั้นออกไป เขากำลังแสดงสีหน้าแบบไหน และเอื้อนเอ่ยถ้อยคำเหล่านั้นด้วยน้ำเสียงเช่นไร สิ่งเดียวที่ซองยอลรู้ในตอนนี้คือเขาคิดถึงและโหยหาคนตรงหน้ายิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

“นั่งสิ” รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของมยองซูยังคงเหมือนเดิม หากแต่ดวงตาคู่นั้นที่เคยทอดมองซองยอลด้วยความอ่อนโยนและความรักนั้น ซองยอลกลับไม่สามารถอ่านความรู้สึกของอีกคนได้เลยแม้แต่นิดเดียว

มันอาจจะเป็นเพราะความหวาดกลัวของอีซองยอลก็เป็นได้ เขาอาจจะกำลังกลัวจนไม่กล้าคาดเดาความรู้สึกดวงตาคู่นั้น เพราะคนหน้าหวานกลัวว่าความรักที่อีกฝ่ายเคยมีให้กับมันจะน้อยลง หรือไม่หลงเหลืออยู่เลย

“นายสบายดีใช่ไหม” คำถามจากมยองซูทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

“อื้ม ฉันสบายดี” ซองยอลว่า “แล้วนายล่ะ”

“เรื่อยเปื่อยน่ะ” นัยน์ตาสีรัตติกาลที่แสนว่างเปล่าทำให้หัวใจของซองยอลชาวาบ

“งั้นเหรอ” คนหน้าหวานกดยิ้มเล็กๆที่มุมปากก่อนจะคว้าเอาแก้วอเมริกาโนที่เพิ่งมาเสิร์ฟขึ้นมาถือไว้ในอุ้งมือเพื่อรับความอบอุ่นจากมัน หากแต่ไม่กี่วินาทีจากนั้น แก้วกาแฟขนาดกลางก็ถูกคว้าออกไปจากมือของเขาด้วยฝีมือของคนที่นั่งตรงข้ามกัน ซองยอลมองมยองซูที่หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาพันรอบแก้ว ก่อนจะหวนคิดถึงวันเก่าๆที่มยองซูเคยทำเช่นนี้ให้กับเขา

“นายก็ชอบหยิบไปถือแบบนั้นอยู่เรื่อย มันร้อนเกินไปไม่รู้หรือไง” ประโยคที่ดังลอดออกจากริมฝีปากของคิมมยองซูในตอนที่อีกฝ่ายยื่นแก้วกลับมาให้กับเขาก็ยังคงเป็นเหมือนในวันวาน

“มันเคยตัวน่ะ” ซองยอลตอบพร้อมกับทำหน้าสำนึกผิด หัวใจดวงน้อยเต้นดังตึกตักด้วยความตื้นตันใจกับการกระทำที่ยังคงเหมือนในวันวาน ถึงแม้บางทีคิมมยองซูอาจจะทำไปเพราะความเคยชินที่ต้องคอยดูแลคนแบบอีซองยอลมาเป็นเวลานานก็ได้

“นายนี่ไม่เปลี่ยนไปเลยนะ” ซองยอลได้แต่กดยิ้มที่มุมปากให้กับคำพูดนั้นของอีกคน

ใช่ อีซองยอลไม่เปลี่ยนไปเลย

“ว่าแต่นายมาที่นี่บ่อยหรือเปล่า” คนหน้าหวานเอ่ยถามมยองซูเพื่อเปลี่ยนเรื่อง เพราะเขาไม่รู้ว่าเขาจะทนเข้มแข็งอยู่ตรงหน้าอีกคนได้อีกนานแค่ไหน เพียงแค่ได้มองหน้า ได้เห็นการกระทำที่อีกคนเคยทำให้ ได้ฟังเสียงที่เขายอมรับอย่างไม่อายว่าเขาถวิลหาที่จะได้ยินมันอีกครั้งอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน เพียงเท่านี้ น้ำตาที่คล้ายจะเหือดแห้งไปแล้วก็เริ่มก่อตัวขึ้นได้โดยง่าย

“พอสมควร ฉันมาแถวนี้บ่อย”

“ที่นี่บรรยากาศดีเนอะ” ซองยอลพูดเบาๆ “เสียดายที่ฉันไม่ได้มีโอกาสมาแถวนี้บ่อยๆ”

“ซองยอล” ชื่อของเขาที่ดังออกมาจากริมฝีปากของคิมมยองซู ทำให้ขอบตาของเขาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ วองยอลได้แต่ก้มหน้าก้มตาหลบซ่อนหยาดน้ำที่รื้นขึ้นมาจนเขามองภาพต่างๆแทบไม่เห็น ซองยอลจะไม่ยอมให้มยองซูได้เห็นน้ำตาของเขาเด็ดขาด

‘สัญญาได้ไหมว่าจะไม่ร้องไห้อีก น้ำตาของนายมันทำให้หัวใจของฉันเจ็บปวดไปหมดเลยนะ’

คำขอร้องของคิมมยองซูที่ยังคงฝังลึกอยู่ภายในใจของซองยอล คำพูดที่ซองยอลพร้อมจะทำตามถึงแม้ในตอนนี้เขาจะไม่รู้ว่าอีกคนจะยังคิดและรู้สึกแบบนั้นอยู่หรือไม่ก็ตามที

“หืม” คนหน้าหวานส่งเสียงตอบรับไปสั้นๆเพื่อไม่ให้มยองซูรู้ว่าในตอนนี้เขากำลังจะร้องไห้

“ฉันต้องไปแล้วล่ะ ถ้ามีโอกาสเราคงได้เจอกันอีกนะ” พูดจบคิมมยองซูก็เดินจากไปอย่างรีบร้อน

น้ำตาหยดแรกหยดลงบนตักของเขาโดยที่ซองยอลไม่อาจห้ามไม่ให้มันไหลได้อีกต่อไป

ทั้งๆที่เขามีโอกาสได้พบกับคิมมยองซูอีกครั้งแท้ๆ แต่คนหน้าหวานกลับไม่สามารถเอื้อนเอ่ยสิ่งใดออกไปได้อย่างที่เคยคิดมาตลอดว่า หากเขาได้พบกับมยองซู เขาจะพูดกับอีกคนว่าอย่างไร

ฉันรักนายนะ

กลับมาได้หรือเปล่า

ฉันผิดไปแล้ว

ยกโทษให้ฉันเถอะนะ

ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังรักนาย

คำพูดเพียงไม่กี่คำ วลีสั้นๆที่ใช้เวลาพูดไม่นาน แต่ซองยอลกลับไม่สามารถพูดอะไรออกไปได้ มือเรียวสวยล้วงเข้าไปภายในเสื้อโค้ทที่เขาถอดวางพาดไว้กับเก้าอี้เพื่อสมุดโน้ตเล่มเล็กและปากกาที่เขามักจะพกติดตัวเสมอออกมา

สมุดเล่มเล็กที่เขียนเล่าเรื่องราวในทุกครั้งที่เขาคิดถึงคิมมยองซู และในวันนี้ก็เช่นเดียวกัน หากแต่มันไม่ใช่เพราะความคิดถึงอีกต่อไป ในวันนี้มันคือเรื่องราวของการที่เขาได้กลับมาพบกับมยองซูอีกครั้งต่างหาก ซองยอลจรดปลายปากกาเพื่อเขียนบอกเล่าเรื่องราวภายในวันนี้ด้วยมือที่สั่นเทา น้ำตาเม็ดโตหยดลงบนกระดาษก่อนจะกระจายเป็นวงกว้าง คนหน้าหวานมองข้ามรอยเปื้อนของน้ำหมึกสีน้ำเงินแล้วตั้งอกตั้งใจเขียนมันต่อไป

ทุกคำที่เขาขีดเขียนคือความรู้สึกที่ซองยอลไม่เคย และไม่มีโอกาสได้พูดมันออกไปไม่ว่าจะเป็นในตอนที่พวกเขายังคบกับ หรือในตอนที่เลิกรากันไปแล้ว คนหน้าหวานยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้า ก่อนจะเหลือบไปเห็นว่าคิมมยองซูวางแว่นตาของตัวเองทิ้งเอาไว้ ซองยอลได้แต่ยกยิ้มบางๆให้กับสิ่งที่เห็น

ไม่ว่าเมื่อไรคิมมยองซูก็ยังคงเป็นคนที่ลืมของเล็กๆน้อยๆได้ตลอดในตอนที่กำลังรีบร้อน และอีกไม่นานอีกคนก็คงจะวิ่งกลับมาเพื่อเอามันกลับไปด้วย เพราะฉะนั้น สมุดเล่มเล็กเล่มนี้ อีซองยอลก็จะขอวางมันทิ้งไว้เพื่อให้เจ้าของแว่นตาอันนี้ได้รับรู้ถึงความรู้สึกทั้งหมดของเขาเสียที

‘สมุดเล่มนี้ฉันจงใจวางมันทิ้งไว้ให้นาย

ความรู้สึกทั้งหมดของฉัน

ช่วยรับรู้มันด้วยนะ คิมมยองซู’

ข้อความที่ซองยอลเขียนลงไปบนหน้ากระดาษหน้าแรก ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินออกจากร้านกาแฟร้านนั้นไปด้วยหัวใจที่ด้านชาด้วยความเจ็บปวดอีกครั้ง หิมะที่ยังคงโปรยปรายอยู่นั้นทำให้ซองยอลได้แต่คิดว่าหากเขาสามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไขวันเก่าๆได้ก็คงจะดี เพราะเขาจะไม่มีทางปล่อยให้คิมมยองซูเดินหายไปจากชีวิตของเขาอีก

- B A C K -

คิมมยองซูวิ่งกลับมายังร้านกาแฟร้านประจำของเขาด้วยความรีบร้อน เพราะว่าตอนออกจากร้านนั้นเขาค่อนข้างรีบ ทำให้เผลอลืมแว่นตาของตัวเองเอาไว้ จึงเป็นเหตุให้ต้องย้อนกลับมาเอา ขายาวรีบก้าวตรงไปที่โต๊ะที่เขาเคยนั่งอยู่ที่ในตอนนี้มันว่างเปล่า แต่ดูจากการที่โต๊ะยังไม่ได้รับการทำความสะอาด ทำให้มยองซูสามารถรู้ได้ว่าซองยอลคงจะเพิ่งออกไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน

คิ้วหนาเลิกขึ้นสูงเมื่อเห็นว่าแว่นตาของเขานั้นวางทับสมุดเล่มล็กเล่มหนึ่งอยู่ มยองซูหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะเปิดออกเพื่อสำรวจว่ามันคือสมุดของใคร และในทันทีที่เห็นข้อความที่หน้าแรก และข้อความอื่นที่เขาอ่านผ่านๆ มันทำให้มยองซูไม่รอช้าที่จะวิ่งออกจากร้านไปยังทางตรงข้ามกับที่เขาวิ่งมาก่อนหน้านี้

เพราะคิมมยองซูมองเห็นอีซองยอลจากด้านในร้านตั้งแต่ตอนที่อีกคนเดินทอดน่องอยู่ด้านนอกจนเข้ามานั่งภายในร้าน ชายหนุ่มจึงสามารถเดาได้ว่าอีกคนจะไปทางไหน

“ซองยอล!” คิมมยองซูตะโกนเรียกคนที่เดินเหม่ออยู่ด้านหน้าเสียงดัง จนเจ้าของชื่อต้องหันกลับมาด้วยความตกใจ ดวงตากลมโตที่ดูบวมช้ำนั้นทำให้หัวใจของคิมมยองซูเจ็บปวดไปหมด จนคนหน้าหล่อต้องเม้นปากแน่น ขายาวค่อยๆก้าวตรงไปหาคนหน้าหวานที่ยืนห่างไประยะหนึ่ง จนพวกเขายืนอยู่ห่างจากกันไม่มาก

“ซองยอล ฉัน...” ภาพในวันที่เขาเลิกรากันลอยเข้ามาในความคิดของชายหนุ่ม ในวันนั้นเขายืนอยู่ตรงหน้าซองยอลแบบนี้พร้อมกับช่อดอกไม้ช่อหนึ่งที่มยองซูเตรียมมามอบให้ซองยอล หากแต่คำตอบที่เขาได้รับคือการตัดความสัมพันธ์ ทว่าในวันนี้มันไม่เหมือนวันนั้น เพราะตอนนี้มยองซูได้รู้ว่าอีซองยอลยังคงรักเขาอยู่และที่สำคัญ เขาก็ยังรักอีกคนอยู่ไม่ต่างกัน

“...ฉันยังรักนายอยู่นะ”

ถึงม้วันนี้มันจะคล้ายวันนั้น แต่คิมมยองซูก็มั่นใจว่าคำตอบที่เขาจะได้รับนั้นมันจะนำความสุขมาคืนให้กับเขา

END.