A/N: - ถ้าใจดีกับหนูก็กลับไปเมนต์ที่หน้าบทความ for him ในเด็กดี ไม่ก็สกรีมในแท็ก #knysfic ให้หนูสักนิดนะคะ
--------------------------------------
เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ
ผสานเข้ากับแสงไฟหลากสี
รวมไปถึงแบล็กไลท์ที่ถูกเปิดเอาไว้จนทำให้เสื้อสีขาวที่เขาสวมอยู่ส่องสว่างเพิ่มความโดดเด่นให้กับคังแดเนียลมากกว่าเดิม
ชายหนุ่มเจ้าของไหล่กว้าง
และใบหน้าหล่อเหลาที่ดูเป็นเอกลักษณ์ภายใต้ผมสีน้ำตาลอ่อนที่ล้อมกรอบหน้า
รวมไปถึงขาเรียวยาวที่เหยียบอยู่บนคานเหล็กของเก้าอี้ข้างหนึ่ง
และวางบนพื้นข้างหนึ่ง
แม้เจ้าตัวจะไม่ได้แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่โดดเด่นจนทำให้ใครหลายคนต้องหันมามอง
หากแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงสแล็ก
และรองเท้าหนังสีดำมันปลาบก็ทำให้เจ้าตัวเตะตาจนใครๆ แทบจะละสายตาไปไม่ได้
แดเนียลยกแก้วเครื่องดื่มในมือขึ้นมาโคลงไปมา
โดยที่ดวงตาคู่เรียวนั้นก็ยังคงจับจ้องไปตามกระแสน้ำที่หมุนวนไปตามแรงกำกับของเขา
ดวงหน้าหล่อเหลายังคงนิ่งเฉยจนทำให้ไม่มีใครกล้าเข้ามาทักทายแม้แต่คนเดียว
หากแต่ก็ยังมีใครคนหนึ่งที่เป็นข้อยกเว้น
“มีเรื่องเครียดเหรอครับ”
เสียงทุ้มกังวาลดังขึ้นพร้อมๆ
กับร่างสูงเพรียวของชายหนุ่มคนหนึ่งที่เพิ่งทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวถัดจากเขา ซึ่งสามารถเรียกความสนใจจากแดเนียลไปได้โดยง่าย
ดวงตาเรียวรีจ้องมองใบหน้าที่สามารถกล่าวได้ว่าหล่อเหลาจนหาตัวจับได้ยากของคนตรงหน้า
เขามองเห็นตำหนิเล็กๆ บนใบหน้านั้นอย่างขี้แมลงวันที่เรียงตัวสวยรวมกับกลุ่มดาวบนแก้มอีกฝ่าย
และรู้สึกว่ามันทำให้ใบหน้าคมคายของเจ้าตัวชวนมองมากยิ่งกว่าเคย
“อ้าว ไม่ตอบ”
ผู้มาใหม่เอ่ยย้ำให้แดเนียลต้องละสายตาออกจากใบหน้าของอีกฝ่าย
ก่อนจะตอบคำถามไปสั้นๆ
“นิดหน่อยครับ”
“ผ่อนคลายหน่อยเถอะครับ
มานั่งหน้าเครียดแบบนี้คนอื่นเสียบรรยากาศหมด” คนแปลกหน้าว่าแบบนั้น
ก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ที่เพิ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงบาร์ฝั่งเขา
“Cordial Medoc”
แดเนียลเลิกคิ้วให้กับชื่อเครื่องดื่มที่ได้ยิน
เหล้ารสหวานที่ดีกรีแรงพอๆ
กับวิสกี้ในมือเขาบ่งบอกได้อย่างดีว่าอีกฝ่ายคงคอแข็งน่าดู
“หืม
มีอะไรหรือเปล่าครับ”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันมาถามเขาหลังจากที่เจ้าตัวยกเครื่องดื่มในมือขึ้นจิบ
ริมฝีปากบางเฉียบที่แวววาวกว่าเดิมเพราะเพิ่งดื่มเครื่องดื่มเข้าไป
รวมถึงกลิ่นหวานๆ ที่ลอยมาตามลมจากเจ้า Cordial
Medoc
กลิ่นของส้มและโกโก้ที่เป็นส่วนผสมหลักนั้นทำให้แดเนียลต้องแลบลิ้นออกมาเลียริมฝีปากอย่างห้ามไม่อยู่
โดยที่เขาพยายามมองข้ามความคิดของตัวเองที่ว่าริมฝีปากที่ดูชุ่มชื้นของคนตรงน่ามันน่าจูบสิ้นดี
“ไม่มีอะไรครับ”
คังแดเนียลตอบก่อนจะเสตากลับมามองแก้วในมือของตัวเองต่อ
“แต่สายตาของคุณ
มันดูเหมือนจะมีอะไรนะครับ”
เสียงกลั้วหัวเราะของคนข้างกายที่ดังกว่าปกติเรียกให้แดเนียลต้องหันไปมองด้วยความรวดเร็ว
ก่อนที่จะต้องชะงักเมื่อเขาหันไปเจอใบหน้าของอีกฝ่ายอยู่ใกล้ชิดจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจ
ชายหนุ่มกลั้นหายใจก่อนจะปิดเปลือกตาลงเมื่อริมฝีปากที่เขามองว่ามันน่าจูบแนบชิดลงมา
ปลายลิ้นร้อนที่ซุกซนนำพารสชาติหวานหอมของเหล้าฤทธิ์แรงที่เจ้าตัวสั่งมาด้วย
จนคนที่ไม่นิยมเหล้าหวานแบบเขาอดรู้สึกคล้ายกับว่าตนเองเกิดอาการมึนเมาขึ้นมาไม่ได้
“องซองอูครับ”
มีใครบ้างที่แนะนำตัวกับคนแปลกหน้าหลังจากที่เพิ่งจูบกัน
คังแดเนียลตั้งคำถามนั้นในใจ
แต่ไม่ได้บอกชื่อของตัวเองกลับไป
ซึ่งแน่นอนว่าองซองอูก็ไม่ได้เอ่ยถามคำถามใดกับเขาเช่นกัน
เจ้าของไหล่กว้างหันไปมองบาร์เทนเดอร์
ก่อนจะเอ่ยปากสั่งวิสกี้ออนเดอะร็อคเพิ่มอีกแก้ว
ในขณะที่หูก็ได้ยินคนข้างกายเอ่ยสั่งเหล้าหวานชนิดใหม่ไปด้วย
“Southern Comfort”
แดเนียลแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองพลางเหลือบตามองดูว่าองซองอูนั้นยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มหรือยัง
เขาจะได้ฉวยโอกาสลิ้มรสเหล้ากลิ่นพีชที่เขาคลั่งไคล้จากปากของเจ้าตัวเสียที
และเมื่อเห็นว่าซองอูลดแก้วในมือของตัวเองลง
คังแดเนียลก็ไม่รอช้าที่จะรั้งไหล่ของอีกฝ่ายให้หันกลับมาแล้วแนบริมฝีปากของตัวเองลงไป
เขาแทรกปลายลิ้นของตัวเองเข้าไปในโพรงปากที่เจ้าของมันเต็มใจเปิดทางให้
ลิ้มรสชาติอ่อนจางของพีชที่ผสมเข้ากันกับเหล้าเบอร์เบอร์นด้วยความหลงใหล
ยกมือขึ้นมาประคองที่ข้างแก้มของคนที่เพิ่งมีโอกาสรู้จักกัน
ก่อนจะบดเบียดกลีบปากเข้าหาให้แนบแน่นยิ่งกว่าเคย
ดูดดึงและเกี่ยวรั้งอย่างเอาแต่ใจ เมื่อผละออกมาก็ไม่วายกดจูบเบาๆ ซ้ำลงบนกลีบปากที่เริ่มบวมช้ำขององซองอู
“คังแดเนียลครับผม”
เสียงหอบหายใจหนักหน่วงของคนที่คังแดเนียลเพิ่งดันให้ล้มลงไปนอนกับเตียงคิงไซส์ภายในคอนโดของเขาฟังดูยั่วยวนจนเขาต้องรีบกระชากเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกไปให้พ้นทาง
ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะทาบทับร่างกายสูงใหญ่ของตัวเองลงไป แล้วบดจูบหนักๆ
ที่ริมฝีปากซึ่งกำลังเผยอเพื่อหอบหายใจ
องซองอูตอบรับสัมผัสของเขาได้อย่างทัดเทียมกันจนแดเนียลจำต้องครางรับอย่างพออกพอใจในลำคอ
มือเรียวสวยที่ร้อนผ่าวสอดผ่านชายเสื้อเข้าไปเพื่อสัมผัสผิวเรียบลื่นที่ซ่อนอยู่ใต้ร่มผ้า
นวดคลึงและบีบเคล้นเป็นจังหวะ ก่อนจะดึงมือกลับมาเพื่อปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีชมพูโอลด์โรสของอีกฝ่ายออก
พลางแนบริมฝีปากลงบนลำคอที่สวมโชกเกอร์หนังสือดำไปด้วย กลิ่นน้ำหอมหวานๆ เย็นๆ
เข้ากันดีกับท่าทางและรสชาติของเหล้าที่องซองอูดื่มมาก่อนหน้านี้
และในนาทีที่แดเนียลปลดเสื้อของซองอูออกแล้วเผยให้เห็นผิวนวลเนียนนั้น
เขาก็หักห้ามใจเอาไว้ไม่อยู่
ปลายลิ้นกับริมฝีปากร้อนไล่จูบ
ดูดดึง รวมไปถึงขบกัดผิวขององซองอูอย่างเอาแต่ใจ
เสียงครวญครางสลับกับหอบหายใจนั้นยิ่งทำให้เขารู้สึกเหมือนกับว่าความอดทนกำลังจะหมดลงไปทุกที
คังแดเนียลปลดกางเกงขององซองอูออกอย่างรีบร้อน
มือหนากอบกุมแกนกายของอีกฝ่ายพร้อมกับรูดรั้งจนได้ยินเสียงครวญครางหวานหู
เขายกยิ้มด้วยความชอบใจ ก่อนจะใช้มืออีกข้างที่ยังวางอยู่นวดหนักๆ
ที่บั้นท้ายของคนใต้ร่าง
จากนั้นจึงเลื่อนมือลงไปเพื่อใช้ปลายนิ้วคลึงที่ปากทางที่เขาวาดหวังว่าจะได้เข้าไปซุกซบอยู่ด้านใน
นวดคลึงได้ไม่นานก็สอดปลายนิ้วเข้าไปเพื่อพบเจอกับความคับแน่น
“อื้อ!”
เสียงร้องที่ฟังดูก็รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นพยายามกลั้นเสียงเอาไว้
เรียกความสนใจจากคังแดเนียลได้เป็นอย่างดี
เขาเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดขององซองอู
ริมฝีปากบางที่บวมช้ำนั้นถูกแนวฟันขาวขบไว้เพื่อกลั้นเสียงครางที่เจือความเจ็บปวดเอาไว้
ปลายนิ้วเรียวเองก็จิกลงบนผ้าปูที่นอนจนกลายเป็นสีขาวเพราะเลือดไม่สามารถไปหล่อเลี้ยงที่ปลายนิ้วได้
สีหน้าและท่าทางเช่นนั้น
ตลอดจนความคับแน่นที่โอบล้อมนิ้วของเขาอยู่ทำให้คังแดเนียลเดาได้ว่าองซองอูก็คงไม่มีประสบการณ์ในการรองรับใครมาก่อน
“ไม่เป็นไรนะครับ”
ขยับกายขึ้นไปเพื่อกระซิบปลอบประโลมชิดริมหู ก่อนจะกดจูบตามลงไปเบาๆ เป็นระยะ
พร้อมกับค่อยๆ
ขยับนิ้วของตัวเองเพื่อขยายช่องทางนั้นให้พร้อมมากพอที่จะรับตัวตนของเขาเข้าไป
จากที่แดเนียลตั้งใจเอาไว้ว่าเขาจะทำให้เซ็กส์ครั้งนี้มันเร่าร้อนและรุนแรงให้สมกับความยั่วยวนขององซองอู
กลับกลายเป็นว่าคังแดเนียลจำต้องเปลี่ยนใจที่จะทำทุกขั้นตอนด้วยความอ่อนโยน
“ด-แดเนียล” ชื่อที่ถูกเรียกด้วยน้ำเสียงซึ่งเจือเอาไว้ด้วยการหอบหายใจนั้นสร้างความทรมานให้กับจุดกึ่งกลางร่างกายของเขาเป็นอย่างมาก
คังแดเนียลกัดปากตัวเองก่อนจะตัดสินใจถอนนิ้วออกมา
คว้าหมับเข้าที่กล่องอุปกรณ์ป้องกันที่เพิ่งแวะซื้อจากร้านสะดวกซื้อด้านล่างคอนโดมาแกะ
แล้วหยิบซองฟอยล์ออกมาฉีกแล้วสวมอุปกรณ์ป้องกันนั้นลงบนแกนกายของตัวเอง
“พร้อมไหม”
แดเนียลเอ่ยถาม ในตอนที่ขยับตัวให้ส่วนปลายถูไถไปกับช่องทางของซองอู
“ฮื้อ
ไม่ต้องถามไม่ได้หรือไง!”
คนใต้ร่างพูดเสียงสะบัด ใบหน้าหล่อเหลานั้นแดงก่ำจนทำให้ดูน่ารัก แดเนียลยกยิ้ม
เลื่อนมือลงไปประคองร่างกายของตัวเอง กดมันลงไปที่ปากทางเข้าด้วยความใจเย็น
สลับกับจูบวนไปทั่วใบหน้าของซองอูเพื่อช่วยอีกฝ่ายเบี่ยงเบนความสนใจจากความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
จนในที่สุดเขาก็สามารถพาตัวเองเข้าไปซุกซบอยู่ด้านในได้จนหมด
“แน่นชะมัด” เขาสบถ
ในขณะที่ทอดสายตามององซองอูที่หลับตาปี๋ เหงื่อซึมตามไรผม
และริมฝีปากบวมช้ำอย่างน่าเอ็นดู
ทิ้งตัวเองไว้ในร่างกายอีกฝ่ายจนรู้สึกว่าเจ้าตัวน่าจะพร้อมแล้วสำหรับการเคลื่อนไหว
เขาจึงเริ่มขยับสะโพกเข้าออก
คังแดเนียลสูดปากด้วยความพึงใจ
ในขณะที่หูก็ฟังองซองอูส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความรัญจวนไปด้วย
ชายหนุ่มเจ้าของไหล่กว้างขยับร่างกายเข้าออกด้วยจังหวะที่ต่างกันออกไปพร้อมกับเอื้อมมือไปช่วยผ่อนคลายความอึดอัดของซองอูไปพร้อมๆ
กัน
แดเนียลไม่รู้ตัวว่าตัวเองตกอยู่ในห้วงของอารมณ์ที่มีต่อองซองอูนานแค่ไหน
แต่รู้ตัวอีกทีกล่องถุงยางอนามัยที่เขาซื้อมาไว้ก็ว่างเปล่า
ซองฟอยล์จำนวนสามซองวางกองอยู่บนพื้น
เช่นเดียวกับถุงยางอนามัยใช้แล้วที่เขารูดมันออกไปแล้วโยนลงไปที่ข้างเตียง
ดวงตาเรียวสวยทอดมองสะโพกขาวที่ในตอนนี้มีรอยแดงจากการนวดเฟ้นของเขาปรากฎอยู่อย่างชั่งใจ
ก่อนที่สุดท้ายแล้วคังแดเนียลจะตัดสินใจสอดจุดกึ่งกลางร่างกายของตัวเองที่ปราศจากอุปกรณ์ป้องกัน
สัมผัสที่แนบชิดยิ่งกว่าเดิม
แรงตอดรัดเป็นจังหวะทำให้แดเนียลขยับกายเข้าออกด้วยความมัวเมา
“แดเนียล!”
เสียงร้องด้วยความตกใจของซองอูดังขึ้นในทันทีที่เขาปลดปล่อยภายในร่างกายของเจ้าตัว
“ขอโทษ”
แดเนียลบอกเสียงเบา พลางกดจูบที่ลาดไหล่เล็ก
“ห้ามไม่ได้จริงๆ”
“งั้นพอเลย
ออกไปเดี๋ยวนี้!”
องซองอูสั่งเสียงแข็ง ซ้ำยังยกมือที่ไร้เรี่ยวแรงของเจ้าตัวขึ้นมาดันแผ่นอกของเขาไปด้วย
คังแดเนียลกดยิ้มที่มุมปากก่อนจะเริ่มขยับสะโพกเข้าออกอีกครั้ง
เขาคิดในใจ ว่าคืนนี้ยังอีกยาวไกลนัก
end.
